Na drie weken volledig thuis te zijn geweest is klager vervolgens begonnen met re-integratie in het werk. De werkgever van klager had inmiddels de aanpassingen van de werkplek van klager vanwege eerdere rugklachten verwijderd.

Rond het eerste ziektejaar noteerde beklaagde dat klager zeer beperkt belastbaar was en als advies noteerde hij: ‘Bedrijfsarts kiest voor onder druk zetten van deze re-integratie en vraagt derhalve op maandag, woensdag en vrijdag 2 uur per dag aanwezigheid op het werk.’ Als prognose noteerde beklaagde: ‘De ervaring leert, maar ook het verstand eist nu, dat de heer moet werken aan een duurzame oplossing van zijn medische probleem. Uit angst laat de heer zich niet opereren om op een duurzame wijze tot een oplossing te komen. Dit bereikt nu de grens van de redelijkheid. Het is verstandig dat de heer nu in gesprek gaat met zijn behandelaar om tot een duurzame oplossing te komen.’ Verder noteerde beklaagde: ‘Mocht blijken dat de werkgever onzorgvuldig is geweest en de werkplek op basis van een ander belang heeft opgeruimd dan is dat een kwalijke zaak. De nieuwe arbeidsomstandighedenwetgeving eist een herbezinning van de werkgever ten aanzien van deze actie. Het is plausibel dat de werkgever een gelijkheid eist van alle werknemers om niet te zitten tijdens het werk, echter dan had de weging door de werkgever moeten zijn dat de werknemer mocht staan op het plateau die de trillingen opvangt en daarmee de belastbaarheid van de rug.’Beklaagde heeft tegen klager gezegd dat de werkgever de kosten voor de operatie wilde betalen. Ook noteerde beklaagde dat klager ‘benutbaar is voor het eigen werk als meewerkend machinevoerder, met beperkingen vanwege zijn rug en dat het van belang was dat de ergonomie op de werkplekken behouden wordt in verband met preventie’.

Klager heeft een deskundigenoordeel aangevraagd met als uitkomst arbeidsgeschikt voor het eigen werk als machinevoerder. Ondertussen heeft beklaagde klager een brief gestuurd met als bijlage een verklaring waarin beklaagde vragen van de werkgever beantwoordt en een ongevraagd advies op persoonlijke titel formuleert.

De klacht samengevat houdt in dat de bedrijfsarts:

Over de dwang tot een (hernia)operatie terwijl daar geen noodzaak voor was heeft klager toegelicht dat de dwang er voor hem uit heeft bestaan dat beklaagde heeft gezegd dat het verstandig zou zijn om een andere specialist te

laten beoordelen of zich wel een operatie-indicatie voordoet, dat een operatie door de werkgever betaald zou worden en dat de behandelaar van klager niet in zijn belang handelde. Ten onrechte noteerde beklaagde in zijn dossier ook dat klager zich uit angst niet wilde laten opereren. Het centraal tuchtcollege heeft deze klachten in tegenstelling tot het regionaal tuchtcollege ongegrond verklaard, dit na nadere toelichting door beklaagde bedrijfsarts. Over de nalatigheid overweegt het college dat het niet in staat is duidelijkheid te krijgen over welk beleid beklaagde voor de re-integratie van klager heeft gevoerd en wat hij in dit verband precies met klager en diens werkgever heeft besproken. De lijst van consulten die beklaagde bij zijn verweerschrift heeft overgelegd is langer en strookt niet volledig met de in het dossier aanwezige terugkoppelingen die aan klager zijn verstuurd. Beklaagde beweert verder nog dat hij in het kader van de re-integratie een ‘dwangbevel’ aan de werkgever heeft gegeven, maar ook informatie hierover ontbreekt in het dossier. Bij deze stand van zaken heeft beklaagde niet aannemelijk kunnen maken dat hij zich voldoende heeft ingespannen voor de re-integratie van klager. Beklaagde heeft evenmin een deugdelijke motivering gegeven voor zijn advies om de eerste ziektedag te herzien. Dit terwijl een dergelijke herziening inbreuk maakt op het wettelijk systeem met betrekking tot ziekte en re-integratie en gepaard kan gaan met enorme consequenties voor klager. De eerste ziektedag is immers relevant voor het vaststellen van de duur van de loonbetalingsverplichting en kan ook gevolgen hebben voor het recht op WIA- of ZW-uitkering. Het voorgaande leidt tot het oordeel dat dit klachtonderdeel gegrond is.

Klager stelt tot slot dat sprake is van verwardheid bij beklaagde en dat er aan zijn geestelijke gezondheid moet worden getwijfeld. Hoewel het college vaststelt dat sprake is van een chaotische dossiervoering met tegenstrijdige en soms opmerkelijke uitlatingen, kan het college op basis daarvan en het verhandelde ter zitting niet vaststellen dat aan de geestelijke gezondheid van beklaagde moet worden getwijfeld. Daarbij moet worden opgemerkt dat de IGJ (Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd) als enige bevoegd is om bij een vermoeden van ongeschiktheid het tuchtcollege in te schakelen. Dit klachtonderdeel is ongegrond.

In beroep oordeelt het centraal tuchtcollege dat alleen de klacht over de nalatigheid gegrond is. Dit leidt tot het opleggen van een lichtere maatregel dan het regionaal tuchtcollege heeft gedaan: ‘De wijze waarop de bedrijfsarts invulling heeft gegeven aan de zorg die hij in zijn functie van bedrijfsarts had behoren te betrachten rechtvaardigt, met name vanwege de gebrekkige communicatie en dossiervoering, naar het oordeel van het centraal tuchtcollege de maatregel van berisping’.

De notities die de bedrijfsarts heeft gemaakt in het dossier en in rapportages aan werkgever en werknemer zijn taalkundig en inhoudelijk beneden de maat. Ook zijn er discrepanties

met andere gegevens en wat met werknemer en werkgever lijkt te zijn gecommuniceerd. De kwaliteit van de bedrijfsgeneeskundige zorg heeft daar onder te lijden en is ook niet goed te beoordelen. Dat zal niet alleen voor deze kwestie gelden. Vreemd dat deze bedrijfsarts er nooit op aangesproken is. Of dat hij, als er opmerkingen over zijn gemaakt, hiermee niets heeft gedaan en ook zo heeft kunnen doorgaan. Rapporteren kun je leren; er zijn vast wel bijscholingen te volgen. Maar de vraag is natuurlijk ook of hier alleen sprake is van een ondermaatse rapportage.