Bij de werkgevers die landelijk in het nieuws zijn met grensoverschrijdend gedrag werken ook bedrijfsartsen. Toen ik eind 2023 gevraagd werd om hiervoor als bedrijfsarts te komen werken had ik mijn bedenkingen. Ik wil namelijk dat werknemers in een veilige en gezonde omgeving kunnen werken. Ik gaf mijn bedenkingen het voordeel van de twijfel en ben gestart.
Ik overdrijf niet als ik zeg dat er dagen waren dat 8 van de 10 spreekuren van die dag te maken hadden met grensoverschrijdend gedrag. Dit kon zowel pesten, discrimineren als seksueel getint gedrag zijn. De werkdruk was voor alle werknemers op eigenlijk alle afdelingen en divisies bij dit zeer grote bedrijf enorm hoog. Het betrof overwegend vrouwelijke werknemers. Ik zal een casus van seksueel getint gedrag als voorbeeld geven.
Totaal ontredderd
Een jonge werkneemster net klaar met haar opleiding en trots dat ze voor dit grote bekende bedrijf mag werken komt op mijn spreekuur. Totaal ontredderd en met paniekklachten. Ze vertelt dat ze op een afgelegen locatie in een bos werkt met een team wat een product neerzet voor het bedrijf. Dit is overdag en tot en met ongeveer 23.00 uur. Er is een leidinggevende die seksueel getinte appjes naar haar stuurt, onder meer dichtbij haar komt staan als ze aan het werk is en dingen toefluistert. Hier probeert ze wat van te zeggen, maar hij blijft er mee doorgaan. Ook wordt ze als ze tot 23.00 uur moet werken meermaals opgewacht bij haar auto door hem en probeert hij haar lastig te vallen, zowel verbaal als fysiek. De werkneemster vindt haar werk leuk en weet dat ze niet de eerste vrouw is bij wie deze leidinggevende dit doet. Ze probeert door te gaan met haar leuke werk, maar de toenemende beperkingen belemmeren haar erin.
‘Soms gingen 8 van de 10 spreekuren op een dag over grensoverschrijdend gedrag’
Bulderend en scheldend
Uiteraard heb ik dit vanaf het begin proberen te bespreken, maar verder dan human resources ben ik niet gekomen, ook al heb ik hier meermalen om gevraagd.
Bulderend en scheldend ging ook de hoogste baas, die ik dus niet te spreken kreeg, volgens vele werknemers door het pand als bepaalde cijfers niet het gewenste niveau hadden bereikt. Volgens werknemers waren er naar aanleiding van de grensoverschrijdingen protocollen opgesteld, maar werd hier nauwelijks en bij sommige afdelingen zelfs niets mee gedaan. Regelmatig hoorde ik dat de ziek uitgevallen werknemer maar beter kon re-integreren op een andere afdeling in plaats van dat de rotte appel kon vertrekken.
Medewerkerstevredenheid
Dit heb ik allemaal wederom besproken met hr en het enige wat die te melden hadden was dat het medewerkerstevredenheidsonderzoek goede scores liet zien. De moed zakte me letterlijk in de schoenen. Ik zag duidelijk iets heel anders op het spreekuur en ik kon het niet negeren. Keer op keer heb ik het bij het Sociaal Medisch Overleg besproken, maar ik kreeg steeds sterker de indruk dat het mijn probleem was en juist niet hun grote probleem. Ik reed er op een gegeven moment letterlijk met een knoop in mijn maag, misselijk en met een brok in mijn keel naartoe als ik daar weer spreekuur moest doen. Na acht maanden heb ik aangegeven dat ik hun bedrijfsarts niet meer kon en wilde zijn. Omdat ik werknemers die ik begeleid in een gezonde en veilige werkomgeving wil laten werken en dat ik dat bij dit bedrijf niet kon waarmaken.
‘De moed zakte me letterlijk in de schoenen: hun probleem werd mijn probleem gemaakt’
Voor mijn gevoel liet ik aan de andere kant hiermee de werknemers in de steek die zich door mij gehoord en serieus genomen voelden, maar mijn eigen gezondheid en daar waar ik voor sta vond ik toch belangrijker en kon door mij niet langer genegeerd worden.
Zelfs nu, ruim vier maanden nadat ik ben gestopt heb ik nóg een naar gevoel als ik iets zie van dit bedrijf. Het is helaas door de bekendheid van dit bedrijf niet te mijden. De brok in mijn keel en knoop in mijn maag die ik had, komen bij het schrijven van deze column weer terug, denkend aan wat ik daar gehoord en meegemaakt heb.