Vrouwen kunnen ziekteverschijnselen ontwikkelen in relatie met de zwangerschap, bevalling of omstandigheden binnen het jonge gezin. Dit kan (soms) leiden tot arbeidsongeschiktheid zoals omschreven in het artikel van collega Yntema elders in dit nummer.¹ Voor zowel werkgever als werknemer is het belangrijk om een antwoord op de vraag te hebben of de ongeschiktheid voor het (eigen) werk het gevolg is – of juist niet – van de zwangerschap en/of de bevalling (artikel 29a Ziektewet). Dit is relevant omdat het UWV arbeidsongeschiktheid als gevolg van zwangerschap en/of bevalling volgens de ziektewet 100 procent compenseert voor alle vrouwen (dus ook vrouwen in de vangnetpopulatie); en in andere gevallen voor 70 procent. De UWVrichtlijn geeft aan het criterium ruim te interpreteren.² Er blijft intercollegiale discussie. Het moeilijk kunnen combineren van zorgtaken en/of huishoudelijke taken met (betaald) werk is op zich geen reden om arbeidsongeschiktheid aan te nemen. Ook niet als dit aansluitend aan het zwangerschapsverlof speelt. Maar het niet kunnen combineren van zorgtaken en/of huishoudelijke taken met (betaald) werk kan zeker wel een medeoorzaak zijn om ziek te worden. Net zoals Jim Faas in 2021 al schreef: ‘Beperk de taak van de verzekerings- en bedrijfsarts tot het vaststellen van objectieve beperkingen en mogelijkheden. En verzin een moderne regeling. Maak het zwangerschapsverlof langer, begrens de periode van arbeidsongeschiktheid aansluitend aan het bevallingsverlof die onder de Ziektewetregeling valt, sla alle kosten op een andere manier om.’³