Gaan bedrijfs- en verzekeringsartsen zich de komende jaren nu juist wel of juist niet inzetten voor meer samenwerking en afstemming?
Als het aan de voorzitters van onze beroepsverenigingen ligt gaat daar zeker aan gewerkt worden. Daar zijn we al flink mee bezig, betoogden zij in een interview in Medisch Contact op 4 december vorig jaar met de titel: Waar het samen kan graag, apart waar het moet. Zij herhaalden die boodschap nog eens tijdens het congres Samen Werkt Beter op 21 januari jongstleden. En of we het willen of niet, de nieuwe wetgeving dwingt ons er paradoxaal genoeg toe, zo schrijft Martijn Haentjens in zijn verslag van die dag, waar bedrijfs- en verzekeringsartsen tijdens de workshop in elkaars huid probeerden te kruipen.
Voor Jaap Dogger is dat vermoedelijk een zinloze exercitie. Voetbal is geen rugby, een bedrijfsarts is geen verzekeringsarts en, als ik er nog een schepje bovenop mag doen, de bal is niet eens rond bij rugby. Samenwerking is niet nodig en is schadelijk voor het vertrouwen in de bedrijfsarts. (Verdergaande) samenwerking met behandelaars ligt in de visie van Dogger meer voor de hand en komt de behandeling van patiënten in combinatie met werken als medicijn ten goede.
Dolf Algra zet zijn eigen vraagtekens bij alle pleidooien voor samenwerking en signaleert dat ‘apart waar het moet’ bepaald niet op het tweede plan terecht is gekomen in de afgelopen jaren. Vanaf nu is het ieder voor zich, zo concludeert hij.
Samenwerking ligt dus niet zomaar, en in ieder geval niet voor iedereen, voor de hand. Moeten we die kant dan wel op? Misschien een open deur en misschien ook wat naïef, maar de enige manier om eruit te komen lijkt mij om elke vorm van samenwerking langs de lat van de cliënt te leggen: is hij hier wel of niet mee geholpen en wat is er nodig om daarvoor te zorgen? Om het daarover eens te worden zullen we toch een vorm van samenwerking moeten zoeken, lijkt me.
Arbeid als Medicijn is de titel van een nieuwe generieke module die onderdeel uitmaakt van de GGZ-kwaliteitsstandaarden. Aan de ontwikkeling ervan is door een groot aantal organisaties meegewerkt. Dat onderstreept het belang om het onderwerp ‘werk’ een structurele plaats te geven in de behandeling en begeleiding van mensen met (psychische) gezondheidsproblemen. Dat geeft ook aan dat het betrekken van de factor werk eigenlijk voor alle zorgprofessionals van belang is. En, om nog even op het voorgaande onderwerp terug te komen: ‘De samenwerking tussen de bedrijfsarts, verzekeringsarts en de behandelende sector (GGZ) zal met de Leidraad Arbeid als Medicijn versterkt kunnen worden’. Ard van Oosten et al. gaan niet alleen in op de inhoud van de module, maar bespreken ook de betekenis ervan voor bedrijfsartsen, verzekeringsartsen en arbeidsdeskundigen. Aan de slag dus met arbeid als medicijn.
In dit TBV ook een kijkje bij de ‘buren’. Dat wil zeggen: bij het Arbeidsdeskundig KennisCentrum (AKC) dat inmiddels ruim tien jaar bestaat. Het verslag van het congres waar dat werd gevierd geeft een indruk van wat dat heeft opgeleverd aan kennis. De rode draad? Er is een toenemende tweedeling in de maatschappij met een groeiende groep laagopgeleiden met afstand tot de arbeidsmarkt. We zullen flink moeten investeren in de arbeidsparticipatie van deze mensen. Dat gaat niet vanzelf, zoals sinds de invoering van de Participatiewet meer dan ooit duidelijk is geworden. Of, om Lex Burdorf aan te halen: ‘Kwetsbare groepen zijn kwetsbaar. Als je wilt dat ze zelfregie krijgen, kun je heel lang wachten. Daarom moeten zij begeleid worden door professionals’.
Intussen houdt de coronacrisis ons allen in de greep. De samenleving als geheel blijkt kwetsbaar en het menselijk gedrag speelt daarbij een hoofdrol. De bijdrage van Julitta Boschman et al. onderstreept het belang van gebruik van persoonlijke beschermingsmiddelen voor medisch personeel, maar laat ook zien dat nog veel onderzoek nodig is om vast te stellen welke vormen het meest effectief zijn.
