TBV heeft een nieuw jasje en het laatste nummer bevatte een hartenkreet van Martijn Haentjens. In zijn bijdrage had de verzekeringsarts net zo goed vervangen kunnen worden door bedrijfsarts. Ook diens vak is in veel gevallen uitgekleed en gereduceerd tot verzuimboer.
Het verschil is misschien dat de bedrijfsarts (arbodienst) daar doorgaans goed aan verdient. Of het bijdraagt aan de doelstelling die ook Haentjens voor ogen heeft, namelijk een hoger niveau van welzijn en gezondheid en universele financiële solidariteit (voor alle werkenden) waag ik te betwijfelen. Haentjens zoekt de oplossing in een basisloon voor iedereen en een surplus naar werken. Ook dat surplus zal worden verzekerd en vraagt mogelijk weer om eenzelfde beoordelingslast bij ziekte of gebrek.
Een interessante visie, maar een wat minder rigoureuze aanpak helpt wellicht ook. Kijk naar de ons omringende stelsels met onderscheid tussen een sociaal en een professioneel risico. Het sociale risico kan wellicht worden afgedekt met een basisuitkering, waarbij marginale toetsing toereikend is, terwijl het professionele risico vraagt om aanpak door de arts voor Arbeid en Gezondheid (AAG). Deze houdt zich bezig met duurzame inzetbaarheid.
Duurzame inzetbaarheid
Als bedenker van het AAG-concept schiet in mijn ogen de taakomschrijving die Haentjens van de arts voor Arbeid en Gezondheid geeft tekort. Hij beperkt de taak tot re-integratie en verzuimbegeleiding, het beoordelen en bevorderen van herstelgedrag en preventie. Helaas heeft hij het begrip preventie niet nader ingevuld. Mijn invulling van het begrip duurzame inzetbaarheid is:
1. het voorkomen dat werkenden ziek worden van hun werk
2. zorgen dat het werk is afgestemd op de werkende
3. bevorderen dat werk leeftijdsonafhankelijk is, en
4. ondersteunen van werkenden, die door ziekte zijn uitgevallen, in de door hen gewenste terugkeer naar werk.
Uiteraard geldt voor de AAG wat voor iedere arts geldt: werkenden stimuleren tot een leefstijl die is gericht op behoud en bevordering van de gezondheid. Dat dit gepaard gaat met enige bureaucratische beoordeling (lees verantwoording naar de samenleving) is inherent aan het sociaal geneeskundige aspect van ons werk.
Ik sluit me aan bij de oproep van Haentjens om aan het stelsel van arbeid, gezondheid en verzekering eens flink te morrelen. Het werk van de verzekeringsarts en de bedrijfsarts moet een stuk aantrekkelijker worden. Zo niet, dan zou ik jonge dokters willen aanraden om hun heil niet ‘bij ons’ te zoeken. Wellicht wordt het tijd voor een gezamenlijke petitie, een oproep aan Den Haag.
