Ik neem hem bij de hand. We lopen de hal van het UWV binnen. Ik voel de tranen prikken in mijn ogen. “Wat moet ik nu?” zeg ik huilend. “Wat als hij straks zegt dat ik mijn werk niet meer kan doen, of helemaal niks meer kan? Hoe moet dat dan met het huis? En straks kunnen de kinderen niet eens gaan studeren. En jij verdient gewoon niet genoeg.”

“Wacht nu maar gewoon af, een mens lijdt het meest om het lijden wat hij vreest.”

God wat haat ik die zin. Altijd en eeuwig komt hij met die stomme wijsheden. En dan nog fout ook. Hoe heb ik ooit voor die man kunnen vallen?

Bij de balie moeten we ons legitimeren en we krijgen een formulier om de reiskosten terug te vorderen. Echt serieus, gaat hier ons belastinggeld aan op? Vervolgens mogen we in een wachtkamer plaats nemen. Er zit verder niemand. Weer eens wat anders dan ik gewend ben. Bij mij zitten ze altijd rijen dik voor de deur te wachten, o nee zaten.

Als de arts me binnenroept (5 minuten voor tijd, hoe dan?) gieren de zenuwen door mijn keel. Ik voel me mislukt. Heb ik nou 12 jaar gestudeerd en 10 jaar praktijkervaring om hier door zo’n broekie beoordeeld te worden? Zo’n jong ventje, zijn beginnende kaalheid verbloemend door de overgebleven haren kort te scheren. Hij heeft vast nog nooit iets meegemaakt. Wie gaat er nu bij het UWV werken, daar word je toch geen dokter voor? Wat weet hij nou van het werken als specialist?

Maar eerlijk gezegd heeft deze jongen dat niet verdiend. Hij is vriendelijk, stelt me gerust en – heel belangrijk – hij luistert.

Een uur lang praat ik met hem, de tijd vliegt voorbij en dan vraagt hij opeens: “mevrouw, wat wilt u eigenlijk zelf?”
Wat een k..vraag, ik voel de tranen weer opkomen. Wat ik wil, wat denk je? Ik wil gewoon dat alles weer is zoals het eerst was.

“Mevrouw, ik denk dat u zelf toch diep in uw hart ook wel inziet dat dat niet meer kan. Maar wees gerust, er komen nieuwe kansen. Geniet nu voorlopig maar eens van de dingen die wel lukken.”

We nemen afscheid van de arts. Mijn steun en toeverlaat pakt me bij de hand en midden in de hal van dat UWV geeft hij me een knuffel.

“Lieverd, waar oude deuren dicht gaan, gaan nieuwe deuren open”, zegt hij. Ja hoor weer zo’n dooddoener. Maar hij bedoelt het goed, de schat.

En clichés blijken uiteindelijk niet voor niets clichés.

Nu 4 jaar later, denk ik, wanneer ik door de hal van het UWV loop, nog vaak terug aan dat bezoek. Ik zwaai naar mijn collega, hij zwaait terug. Nog net zo vriendelijk als toen, alleen een paar jaar ouder en ietsje kaler.