Werkgevers maken zich grote zorgen over de overspanningsgolf en de burn-outtsunami die ons zal overspoelen, zo lezen we in De Gelderlander van 26 oktober jl. Het valt nog mee met de aantallen, maar werknemers zitten steeds langer in het ziekteverzuim. Nu al schijnt het gemiddeld 290 dagen te duren voor iemand met een burn-out zijn werk weer volledig hervat. Psychisch verzuim duurt lang en is daardoor duur. Niet gek dat werkgevers aan de bel trekken. Oorzaken zijn naast werkdrukstress ook werk-privé-balans-stress en dan hebben we het nog niet eens over personeelstekortstress. Had ik al gezegd dat burn-out door stress kwam?

Zoals met veel maatschappelijke ontwikkelingen in de afgelopen anderhalf jaar, was de trend al langer ingezet, maar heeft corona het versneld. Sinds een aantal decennia zijn de oorzaken van verzuim en arbeidsongeschiktheid verschoven van fysiek naar mentaal. Eigenlijk is dit ook logisch, omdat we in onze kenniseconomie meer met ons hoofd werken dan met onze handen.

De beroepsgroep van bedrijfsartsen, de NVAB, zou het liefst zien dat bedrijfsartsen zich meer richten op voorkomen van uitval in plaats van mensen oplappen en weer werk aan het werk zetten. Het enige probleem is dat er vanuit werkgevers veel meer vraag is naar pleisters plakken dan naar preventie. Oftewel verzuimbegeleiding in plaats van, bijvoorbeeld, open spreekuren. Hetzelfde probleem zien we overigens ook bij onze curatieve collega’s, waar zorg gericht op leefstijlverbetering maar moeizaam van de grond komt. We zijn in het algemeen nog steeds geneigd af te wachten tot het probleem zichtbaar is voor we reageren en repareren. Het is daardoor niet vanzelfsprekend dat de klant, lees werkgever, gemotiveerd is om hun werknemers naar de bedrijfsarts sturen zonder dat er per se een ziekmelding aan vooraf is gegaan.

Wat mij betreft een grote gemiste kans. Uitval wordt niet zelden voor een deel of zelfs grotendeels veroorzaakt door problemen op het werk. Denk aan onderbezetting van het personeel, organisatieveranderingen, maar ook onenigheid die ontstaat na een functioneringsgesprek. Te vaak is de reflex om de bedrijfsarts en een leger hulpverleners in te vliegen om de werknemer erbovenop te helpen. Zou het niet goedkoper zijn om misschien een keer te bedanken voor een opdracht of project, omdat welzijn van werknemers nu even voor groei gaat? Werknemers te ondersteunen bij veranderingen in het bedrijf? Of een training in conflictmanagement in te zetten voor de wellicht goedbedoelende maar overijverige leidinggevende die de werknemer de gordijnen in jaagt?

Het zou zo maar eens zo kunnen zijn dat ‘de burn-outtsunami’ daarmee blijft bij een kabbelend golfje en we onze zwemvesten in de kast kunnen laten.