‘Rijdt u in zo’n auto? Had ik niet verwacht’. Gekleed in een donker pak met een wit overhemd en bijpassende glimmende schoenen kijkt de student-chauffeur mij verrast aan. Met een kritische blik op mijn kleding vervolgt hij monter: ‘geen probleem hoor, wanneer u zich om moet kleden. Ben vroeg met de trein gekomen. We hebben nog tijd’.
Terwijl ik mijn stoffige auto en vale spijkerbroek met ongepoetste veiligheidsschoenen bekijk, antwoord ik koeltjes: ‘dat is mijn hybride auto. En het bedrijf, waar we naar toe gaan voor een bedrijfsbezoek met de directeur, is behoorlijk smerig. Niet zo’n geschikte plek voor witte overhemden en lakschoenen’. Tijdens soloritten naar mijn werk kon mijn ochtendhumeur weinig kwaad. Maar door een medisch incident mag ik voorlopig niet zelf meer chaufferen. Dat is wennen. Geschrokken van onze wederzijdse directheid, kijken we elkaar verontschuldigend aan en beginnen te lachen.
‘Sorry, meneer. Bij de chauffeurcursus zeiden ze dat ik meestal snelle directiewagens zou gaan rijden. Het rijgedeelte ging goed, maar ik reed een beetje hard. Sinds 2 jaar heb ik een racelicentie. De cursusleider zei dat ik diplomatieker en rustiger moet worden. Mijn vriendin vindt dat ook. U bent pas mijn tweede klant. Een hybride zit vol software en ik studeer informatica aan de universiteit. Interessant. Heb nog nooit eentje gereden’.
Terwijl de ontwapenende jongeman het portier voor mij opent en mijn werktassen in de kofferbak legt, ga ik onhandig op de bijrijdersstoel zitten. Nieuwsgierig wordt het dashboard met de startknop en het aparte automaat pookje bekeken. ‘Startknop, net als een raceauto’, hoor ik enthousiast naast mij. Voordat ik uitleg kan geven, drukt de jonge chauffeur op de knop. ‘Hè, de benzinemotor doet niks’, klinkt het teleurgesteld. ‘Een software-foutje’, roep ik plagerig. Terwijl liefste ons hoofdschuddend uitzwaait draait de auto, na wat uitleg, elektrisch rijdend de weg op.
‘Meneer, mag ik de powerknop gebruiken?’ Richting de autoweg staan we stil voor de stoplichten. In gedachten knik ik. Terwijl ik abrupt in de stoelzitting wordt gedrukt, houd ik mij stevig vast aan de portiergreep. Met piepende banden en gierende motor vliegen we door de scherpe bocht de snelweg op. ‘Excuus meneer, excuus. Was even te enthousiast. Het elektronische stabiliteitsprogramma werkt trouwens goed. Nederlandse uitvinding, de software met de sensoren. We waren echt niet de bocht uitgevlogen. Ik ga nu rustig rijden. Kijken hoe zuinig ie rijdt bij normaal gebruik’. Opgelucht haal ik adem en glimlach om deze onderzoekende ‘jonge hond’ en informaticus in de dop.
‘Werkt u als bedrijfsarts met elektronische patiëntdossiers? Ja. Dan moet uw dienst ze heel goed beveiligen. Het zijn medische gegevens, hè. Ook de mailberichten, de verbindingen en die nieuwe smartphones. En uw werkgever moet voor de gegevensopslag eigenaar zijn van de computerservers. Wanneer ik afgestudeerd ben, wil ik graag bij Google werken of Facebook. Betalen heel goed. We leren veel over data delven. Dat doen die bedrijven volop. Daarmee trainen ze slimme ‘neuraal netwerk’ software. “Google Brain”-project ontwikkelt daarmee kunstmatige-intelligentie-programma’s. Fascinerend. Ze verdienen goud door klantprofielen via internetveilingen aan bedrijven te verkopen. Privacy wordt een heel groot probleem’.
‘Gratis op internet, dan ben je niet de klant maar het product’, antwoord ik plotseling. ‘Precies, u snapt het.’
‘Gebruik jij Google en Facebook op je laptop?’ vraag ik. ‘Nee, hoor. We laten ze niet ‘data driften’ in onze persoonlijke gegevens en internetgebruik. Mijn vriendin en ik hebben een eigen privé-server als cloudopslag. Alles streng beveiligd met versleuteling en firewalls. En onze zoekmachine heb ik met enkele vrienden zelf ontwikkeld. Of ik dan niet inconsequent ben? Ja, nou ja. U lijkt mijn vriendin wel.’
Terwijl we het parkeerterrein oprijden van het vervallen ogende bedrijf, staat de ochtendploeg door de ramen van de kantine verbaasd naar ons te kijken. ‘Meneer, volgens mij heeft u hier iets uit te leggen. De bedrijfsarts van een bedrijf waarmee het niet goed lijkt te gaan wordt plotseling gereden door een privéchauffeur in pak. Top, dat ik uw auto mag gebruiken. Ga studeren bij de Universiteitsbibliotheek. Over 4 uur haal ik u op. Leuk om u te rijden, meneer!’
Tjalling Hon, bedrijfsarts niet-praktiserend.
