Ongeveer een jaar na een val op het ijs is een 50-jarige hoogopgeleide vrouw met een beleidsfunctie (32 uur per week) door de behandelend neuroloog voor arbeidsrevalidatie verwezen. De terugkeer in werk stagneerde. De neuroloog stelde als diagnose licht traumatisch hersenletsel met atypisch verloop. Na de val is zij niet buiten bewustzijn geweest en er was geen amnesie. Tien jaar terug had zij ook een hersenschudding waarvan zij in 2-3 maanden was hersteld. Neuropsychologisch onderzoek gaf een lagere maar niet afwijkende uitslag op gebied van complexe planning en onthouden van verbale informatie met name verklaard uit een lagere belastbaarheid na het hoofdletsel bij een zeer actieve copingstijl. De neuroloog concludeerde tenslotte op basis van een MRI-hersenscan dat er geen sprake was van posttraumatisch hersenletsel. De reden voor stagnerende re-integratie was optredende vermoeidheid en hoofdpijn ondanks het terugschroeven van mentale belasting en zoeken van ontspanning. Bij fysiotherapeutisch onderzoek werden geen fysieke beperkingen waargenomen, maar viel wel de grote inzet op waarmee zij haar taken uitvoerde. Bij psychologisch onderzoek viel haar gedrevenheid en het aan zichzelf stellen van hoge eisen op. Mevrouw had veel hoofdpijnklachten, die in de loop van de dag/week en bij vermoeidheid toenamen. Met name gesprekken met mensen en overmatige prikkels gaven een toename van de klachten en vermindering van concentratie. In eerste instantie sliep mevrouw ’s middags na werk/inspanning, echter dit was bij de start van het traject niet meer noodzakelijk. Mevrouw vond het, met name in haar werk, moeilijk om de balans te vinden in belasting en belastbaarheid en haar grenzen aan te voelen. Als persoon was zij iemand die nogal perfectionistisch van aard was, ambitieus en die hoge eisen aan zichzelf stelde. Zij trachtte met extra veel inzet haar beperktere mogelijkheden te compenseren, echter zonder het gewenste resultaat. Doordat zij op het werk niet goed naar eigen wensen en verwachtingen kon functioneren en vanwege de klachten maar beperkt inzetbaar was, voelde zij zich toenemend onzeker en schuldig wat weer herstelbelemmerend werkte. Ze was op zoek naar handvatten en adviezen om hier actief mee aan de slag te gaan.

Tijdens het traject werd mevrouw al snel bewust van het effect van het maken van keuzes. Ze ging ervaren dat zij met minder stress minimaal dezelfde resultaten kon bereiken. Psycho-educatie, fysieke oefeningen waarbij het kunnen en leren van ontspannende activiteiten, alsmede een psychologische benadering met cognitief gedragstherapeutische en positief psychologische kenmerken leidden ertoe dat zij meer grip op haar omstandigheden kreeg, zichzelf minder onder druk zette en kon accepteren. Ze had meer grip op haar energetische klachten en kon beter keuzes maken voor zichzelf in werk en privé. Hierdoor werden haar klachten minder, nam haar herstelvermogen toe en verbeterde haar inzetbaarheid voor werk. Haar groot verantwoordelijkheidsgevoel, grote inzet en moeite met het aangeven van eigen grenzen en het niet tijdig delegeren van taken (eigenschappen die ook vaak worden gezien bij mensen met een burn-out), waren mede debet aan haar vermoeidheidsverschijnselen. Door met succes haar taken beter te plannen en assertiever te zijn in het aangeven van grenzen ervoer zij minder stress. Daarbij merkte ze dat er ontspannende, niet-werkgerelateerde momenten tijdens haar werk kunnen bestaan die het werkproces kunnen veraangenamen. De behoefte om met extra inzet te compenseren verdween.

Haar herstel was aan het einde van het traject nog niet volledig, en was langzamer dan zij zelf wenste, maar zij bespeurde vooruitgang en kreeg daardoor een beter perspectief voor de toekomst. Om dit positieve proces te bestendigen werd haar de hulp van een coach ter ondersteuning geadviseerd.