Een paar maanden geleden zat aan mijn tafel een medewerker uit de voedingsmiddelenindustrie en werkzaam als operator met klachten passend bij een tenniselleboog. Ik adviseerde op basis van de richtlijnen, vooral activiteiten blijven verrichten maar grote belasting als tillen, en vele repeterende bewegingen te beperken. Op zich is het werken als operator niet heel zwaar tenzij de lijn moet worden schoongemaakt of als er een storing is waarbij gehandeld moet worden.

Cliënt vertelt dat er nog een afspraak volgt met een orthopeed. Misschien volgde nog wel een operatie. Ik reageer conform de richtlijn dat het natuurlijk verstandig is om de specialist te raadplegen, maar dat ik verwacht dat er geen operatie zou volgen.

3 maanden later zag ik cliënt weer, wel geopereerd aan de elleboog en revaliderend na de operatie. Zij vertelt dat zij boos op mij is. De orthopeed heeft met de operatie slijm weggehaald bij de elleboog. Ik vraag: “Is het geen kalk bij de slijmbeurs?” Cliënt kijkt mij meewarig aan. “Nog een keer, geen kalk, er is slijm weggehaald!” De orthopeed heeft aangegeven dat als er meer rust was gegeven de operatie niet nodig was geweest.

Na het consult ben ik uit het veld geslagen. Ik stond onverwachts buitenspel. Door het handelen van de orthopeed? Of door de evidence-based richtlijn?