‘Samenwerking tussen de bedrijfs- en verzekeringsartsen is een heilloze weg’, aldus Dogger. Hij slaat zijn piketpaaltjes diep de grond in. Want, zo gaat hij verder, ‘er is vrijwel geen overlap in het werk van bedrijfs-en verzekeringsartsen. Niet qua inhoud, noch in werkwijze, doelen en/of spelregels’. Kortom: samenwerken is een zinloze exercitie.

Maar het is nog erger: meer samenwerking pakt juist contraproductief uit in de afstemming van de bedrijfsarts met de curatieve collega’s: de huisarts, de medisch specialist, de psycholoog, de revalidatiearts, de psychiater. En het beschadigt het vertrouwen van de patiënten in de bedrijfsarts… ‘Laten we erkennen dat het in één adem noemen van bedrijfs- en verzekeringsartsen het vertrouwen in de bedrijfsartsen onder druk zet’, aldus Dogger. Dus kappen ermee. Schluß! De verzekeringsarts is het blok aan het been van de bedrijfsarts. It’s killing us.

De timing van het artikel is opmerkelijk te noemen. Want op 2 juni presenteert de zogenaamde Kwaliteitstafel Bedrijfs- en Verzekeringsgeneeskunde haar eindrapport. Na twee jaar noeste arbeid aan een gezamenlijke kennisagenda, én de mogelijkheden voor betere afstemming en samenwerking op het gebied van richtlijnen, opleiding en nieuwe instroom tussen de twee bloedgroepen. Als we Dogger mogen geloven was dit allemaal vergeefse moeite. Water naar de zee dragen dus.

Nu was NVAB-voorzitter Gertjan Beens bij het starten van de kwaliteitstafel ook al vrij sceptisch gestemd. Getuige zijn slot- overdenkingen in een column in Medisch Contact: ‘En wat wordt het? Oude wijn in nieuwe zakken? Boter bij de vis? We zullen niet voor spek en bonen meedoen, anders kiezen we liever eieren voor ons geld. Of wordt het vlees noch vis? We zullen het merken’.

Recentelijk zette minister van Sociale Zaken het debat over de samenwerking tussen bedrijfs-en verzekeringsarts nog verder op scherp, toen hij opmerkte dat er op dit moment geen politiek draagvlak is voor één arts voor arbeid en gezondheid. Een politieke no-go area dus.

Deze uitspraak kwam de NVAB- en NVVG-bestuurders erg goed uit. De twee voorzitters lieten in een special van Medisch Contact over arbeids- en bedrijfsgeneeskunde namelijk ook al weten geen brood te zien in een mogelijke fusie tussen de NVAB en NVVG. De verzekeringsarts werkt namelijk in het domein van de sociale zekerheid, de bedrijfsarts, volgens de NVAB, in de zorg. ‘Wij zien dit als twee verschillende maatschappelijke taken’. Hun mantra is nu: waar het samen kan graag, apart als het moet.

Ik ben bang dat het vanaf nu vooral ieder voor zich is. De overdenkingen en het gedachtegoed van Dogger staan namelijk niet op zichzelf. Dogger is helder en duidelijk. Dat is hem te prijzen. Hij verwoordt hardop wat een groot smaldeel van de bedrijfsartsen, inclusief een fors deel van het NVAB-bestuur denkt, maar niet hardop wil (durft te) zeggen: wij willen onze eigen weg gaan.

Kortom: samenwerken zit er even niet in. Het is eigen postzegel eerst bij de bedrijfsartsen, begrijp ik. Mijn idee: gewoon laten gaan. Want waar geen wil is, is geen weg.

Fijn dat de redactie van TBV deze blog van Algra heeft geplaatst. Algra vat mijn argumenten om als bedrijfsartsen een eigen weg te gaan knap samen. Verzekeringsartsen hebben ander werk en een andere maatschappelijke rol dan de bedrijfsarts. Het noemen van bedrijfsartsen en verzekeringsartsen in één adem is niet fijn voor het vertrouwen van curatieve collega’s en patiënten. Hij voegt toe dat er ook geen politiek draagvlak voor is. Het stemt hem treurig. Kennelijk is hij wel fan van meer samenwerken of samen doen met verzekeringsartsen.

Ik zie als tegenargumenten, dat de kwaliteitstafel zo hard heeft gewerkt en dat hij denkt dat niet samenwerken met verzekeringsartsen de wereld van bedrijfsartsen verkleint tot een postzegel. Dat lijken mij vooral argumenten om vast te houden aan een route waarvan we al lang weten dat hij niet werkt. Laat het los.

Ik deel met Algra de wens dat het bestuur van de NVAB haar positie verduidelijkt. Het bestuur zou bedrijfsartsen, in het belang van de zieke werknemers waar zij de zorg voor hebben, mee kunnen nemen naar een ruimere wereld van samenwerken met revalidatieartsen, psychiaters, psychologen.