Belangrijkste reden voor deze studie is het toenemend aantal jonge mensen met knieartrose door onder meer sportbeoefening en ook werk en obesitas. Deze artrose geeft op jonge leeftijd duidelijke functionele beperkingen in sport en werk. Ze kunnen goed gemitigeerd worden door een chirurgische benadering, overigens na doorlopen van het shared-decisionmaking-principe. Daar waar voorheen veelal gekozen werd voor een gewrichtvervangende behandeling (knieprothese) komt nu steeds meer de gewrichtsparende aanpak in de belangstelling. Dit komt mede door de tegenvallende patiënttevredenheid en ook door het hoge percentage revisiechirurgie in de prothesegroep (20-35%). De gewrichtsparende chirurgische opties kunnen opgedeeld worden in standcorrigerende osteotomie (tibia/femur naar gelang de lokalisatie van de artrose) of een distractiebehandeling door middel van een fixateur externe voor 6-8 weken. In dit proefschrift komt naast de aandacht voor ‘return to sport’ (RTS) gelukkig ook de ‘return to work’-discussie (RTW) aan bod. Uit diverse literatuurstudies – vermeld in dit proefschrift – blijkt dat ook bij gewrichtsparende behandeling (vergelijk de prothese groep) ongeveer 80 procent van deze jonge groep terugkeert in het eigen werk binnen 6 maanden. Zij bereikten daarbij een zelfde of hogere werkbelastbaarheid met – gelet op de gunstigere/verbeterde biomechanische belastingsas – een gunstigere prognose. In dit proefschrift is dit ook in de praktijk zo gevonden: in een goed opgezette studie met voldoende (goed verdeelde) patiënten is ook hier een 90 procent RTW-ratio gevonden bij de osteotomiegroep! Een zelfde effect is waargenomen bij de kniedistractiegroep, echter gezien de beperkte patiëntaantallen in deze studie is hier nog meer onderzoek voor nodig. Verder was er in dit proefschrift ook aandacht voor de prognostische factoren. Zo bleek dat bij gewrichtvervangende chirurgie voornamelijk het verwachtingspatroon een belangrijke voorspeller was voor zowel RTS als RTW. Preoperatieve fysieke activiteit speelde hier een beperktere rol. In de gewrichtsparende populatie bleek echter dat de preoperatieve fysieke activiteit wel een rol speelde bij de RTS. De RTW werd voornamelijk beïnvloed door kostwinnerschap (veelal binnen 6 maanden volledig aan het werk) en de verzuimhistorie (frequent verzuimende medewerkers bleken veelal pas na 6 maanden hersteld). Conclusie: waardevol proefschrift met hoopvolle resultaten van gewrichtsparende operatieve behandeling bij jonge knieartrosepatiënten met goede vooruitzichten op return to work. Er is dus hoop voor onze jonge hierdoor verzuimende werknemers.