De burn-outliteratuur richt zich voornamelijk op burn-outdeterminanten, terwijl de gevolgen van burn-out op de verdere loopbaan onderbelicht blijven. Daarom onderzocht Philippe Sterkens of personen met een recente burn-out verschillen in werkvoorkeuren ten opzicht van een controlegroep.

Sterkens gebruikte als uitgangspunt het Job-Demands-Resources-model of WEB-model (Werkstressoren Energiebronnen Beleving). Hij koppelde de verschillen in werkvoorkeuren aan (a) percepties van werkstressoren (job demands) en energiebronnen (job resources), evenals (b) de weging van dergelijke percepties.

Sterkens bevroeg 582 werknemers, waarvan 232 ooit verzuimden omwille van een burn-out. 62 procent van de 232 had een ‘recente burn-out’, gedefinieerd als een werkhervatting na een burn-out in de laatste vijf jaren of nog steeds in arbeidsongeschiktheid zijnde.

Aan deze 148 recente burn-outpersonen werden vacatures voorgelegd. De jobinhoud was in de jobaanbiedingen vergelijkbaar aan de job waarin de persoon zich op dat moment bevond. De verschillen zaten in salaris, aantal werkuren, pendeltijd, mogelijkheid tot telewerk, patiënt- of klantencontact, individuele opdrachten versus teamwerk, contact met leidinggevende en opleidingsmogelijkheden (Tabel 1). Er werd getoetst hoe de vacature-inschat werd inzake werkstressoren en energiebronnen (Tabel 2).

De conclusie luidt dat personen met een recente burn-out:

De bevindingen kunnen deels verklaard worden door verschillend gepercipieerde energiebronnen.

Bij de begeleiding naar terugkeer naar het werk, of overplaatsing naar een andere job, kan de arbeidsarts de werknemer met een recente burn-out bevragen naar werkstressoren en energiebronnen. Indien de mogelijkheid tot telewerk, gestructureerde feedbackmomenten en beperkte opleidingen als belangrijk ervaren worden, kan de arbeidsarts deze elementen includeren in de werkhervattingsadviezen om een duurzame terugkeer, in de oude of nieuwe job, te faciliteren.