Als uit onderzoek blijkt dat een specifieke chemotherapie een betere vijfjaarsoverleving heeft dan de gebruikelijke therapie, dan past een oncoloog deze toe. Als uit onderzoek blijkt dat een bepaalde operatietechniek minder complicaties geeft, dan zullen de meeste chirurgen deze gebruiken. Als uit onderzoek blijkt dat een vragenlijst naar ervaren belemmeringen zowel de cliënt als de verzekeringsarts helpt bij de beoordeling dan wordt die vragenlijst snel ingezet. Toch?
Nou, nee. Er volgt nu even een alinea waarin ik mijn frustratie uit over het feit dat mijn onderzoek ligt te verstoffen in de databank van het Tijdschrift voor bedrijfs- en verzekeringsgeneeskunde. Uit dit onderzoek blijkt dat overleg tussen bedrijfs- en verzekeringsarts zeer zinvol is, echter een bedrijfsarts kan nog steeds geen verzekeringsarts bereiken voor overleg. Uit onderzoek blijkt dat een zorgvuldig samengestelde cursus over oordeelsvorming bij moeilijk objectiveerbare klachten de verzekeringsarts veel steun geeft in de beoordeling. Er wordt nooit gebruik van gemaakt. En ook de boven beschreven ‘Vragenlijst ervaren belemmeringen’ ligt ergens onder een dikke laag stof. Zo, die frustratie is er uit. Dan is het nu ook weer klaar hoor.
‘Mijn onderzoek ligt te verstoffen in de databank van TBV‘
Je kunt je dan afvragen of het überhaupt enige zin heeft om onderzoek te verrichten in de verzekeringsgeneeskunde. Omdat ik veel plezier heb in het doen van onderzoek heeft het voor mij persoonlijk wel nut in de zin van een prettige dagbesteding. Maar dat is denk ik niet echt de zin van onderzoek. Je doet onderzoek om het vak te professionaliseren, een betere beoordeling te verrichten, te onderbouwen waarom je specialist bent, de cliënt recht te doen et cetera. Als onderzoek niet wordt geïmplementeerd kan je het net zo goed achterwege laten. Implementatie wordt trouwens omschreven als ‘het invoeren van een vernieuwing of verandering met als doel te verbeteren’.
Waarom wordt er geen gebruik gemaakt van onderzoeksresultaten? Verandering stuit vaak op weerstand, omdat het (mentale) energie kost om te veranderen. Maar waarom implementeren de chirurg en de oncoloog deze veranderingen wel en de verzekeringsarts niet? Dat is interessant om over na te denken. Ik heb wel een paar hypotheses. In de verzekeringsgeneeskunde is het nut van een verandering niet direct duidelijk. Als een patiënt snel herstelt door een nieuwe behandeling dan is dit vaak snel aan te tonen. Als een verzekeringsarts de belastbaarheid beter beoordeelt, of als er minder interdoktervariatie is bij de WIA-beoordeling door een andere werkwijze wordt dit nauwelijks opgemerkt. Ik denk dat ook meespeelt dat er in onze beroepsgroep niet een duidelijke traditie is om wetenschappelijk onderzoek in te zetten bij professionaliseren van het vak. Of misschien is het onderzoek dat ik heb verricht van slechte kwaliteit en wordt het daarom niet gebruikt.
Leuk onderwerp voor onderzoek bedenk ik me opeens: ‘Hoe implementeer ik onderzoek in de verzekeringsgeneeskunde?’
