Een uitgebreid systematische review en metaanalyse heeft een significant positief verband aangetoond tussen pesticidevergiftiging en depressie onder werknemers in de landbouw.² Uit de analyse bleek dat pesticidevergiftiging de kans op depressie bijna verdrievoudigt. Er zaten wel wat verschillen tussen de studies omdat de pesticidevergiftiging niet eenduidig met eenzelfde methode werd vastgesteld (bijvoorbeeld: bepaling enzymen, zelfrapportering, klachten…). Gebruik van pesticiden liet daarentegen een niet-significant verband met depressie zien.

Landbouwers worden vaak blootgesteld aan pesticiden, wat kan leiden tot ernstige neuropsychiatrische effecten. Het significante verband tussen pesticidevergiftiging en depressie benadrukt de noodzaak van preventieve maatregelen, waaronder het juiste gebruik van pesticiden en persoonlijke beschermingsmiddelen, om dit risico te beperken. De positieve maar niet-significante associatie voor normaal gebruik van pesticiden geeft aan dat verder onderzoek nodig is waarbij rekening wordt gehouden met soorten pesticiden, blootstellingsniveaus en de duur van de blootstelling.

Contactallergie komt vooral voor bij werkers in beroepen met nat-werk, zoals de gezondheidszorg en voedselverwerking, waar vaak met rubberen handschoenen wordt gewerkt. In dit onderzoek werden gegevens geanalyseerd van patiënten met contactdermatitis die van 1990 tot 2019 op de afdeling Huid- en Allergie van het Gentofte Ziekenhuis in Denemarken een patch-test hebben ondergaan. Patiënten waarvan werd vermoed dat ze een contactallergie voor rubberacceleratoren hadden, werden ook getest met aanvullende acceleratoren uit een gespecialiseerde rubberserie van 2005 tot 2019. Rubberacceleratoren zijn stoffen die worden gebruikt in de productie van rubber om het vulkanisatieproces te versnellen. De afgelopen 30 jaar blijft het aantal meldingen van allergie door contact met rubberacceleratoren vrij constant. De prevalentie van contactallergie door rubberacceleratoren was 2,7 procent.³

Contactallergieën door rubberacceleratoren kunnen leiden tot beroepsmatige contactdermatitis, vooral aan de handen en benen/voeten. Dit kan resulteren in aanzienlijk ongemak en invaliditeit, wat een impact heeft op de productiviteit en kwaliteit van leven van werknemers. Omdat het vóórkomen van contactallergie stabiel blijft, is het nodig dat voortdurend inspanningen nodig zijn om de blootstelling verder terug te dringen en veiliger alternatieven te vinden.

Recente bevindingen hebben de aanzienlijke gezondheidsrisico’s benadrukt die gepaard kunnen gaan met chronische blootstelling aan lage concentraties toxische verbindingen in de cabinelucht van vliegtuigen, wat kan leiden tot het aerotoxic syndrome (AS).⁴ De belangrijkste in de literatuur genoemde stoffen zijn onder meer organofosfaten en vluchtige organische koolwaterstoffen afkomstig van gelekte motorolie en hydrolische vloeistoffen. De rol van koolmonoxide (CO) is controversieel, maar recent bewijsmateriaal benadrukt de bijdrage ervan aan AS.

De studie beoordeelde 22 publicaties die in totaal 888 vluchten met 18 verschillende vliegtuigtypen omvatte. Hieruit bleek dat de CO-concentraties in de cabinelucht in drie niveaus konden worden onderverdeeld: laag (<5 ppm), matig (5-10 ppm) en hoog (>10 ppm). Er werd aangenomen dat lage niveaus geen gevolgen voor de gezondheid hadden, dat gematigde niveaus waarschijnlijke gezondheidsrisico’s met zich meebrachten bij chronische blootstelling, en hoge niveaus werden geassocieerd met aanzienlijke gezondheidseffecten bij zowel acute als chronische blootstelling. Van de onderzoeken werden in zes onderzoeken gematigde CO-niveaus (5,8-9,4 ppm) geregistreerd, en hoge niveaus (>10 ppm) in vier onderzoeken waarbij 376 vluchten betrokken waren. Met name werden tijdens 129 vluchten gevaarlijke CO-niveaus tussen 13 en 60 ppm gedetecteerd, waarbij enkele gevallen van CO-vergiftiging werden bevestigd bij stewardessen die verhoogde HbCO-niveaus hadden.

Deze bevindingen geven aan dat de CO-niveaus in de luchtvaart de grenswaarde voor beroepsmatige blootstelling kunnen benaderen of zelfs overschrijden. Daarbij moet worden opgemerkt dat aanvullende factoren zoals een lagere luchtdruk op grote hoogte de CO-toxiciteit kan verergeren. De binding van CO aan cytochroom P450-enzymen belemmert ook de metabolisatie van andere toxische verbindingen, waardoor de gezondheidsrisico’s nog groter worden.

De methode van onderzoek bestond uit het selecteren van relevante publicaties en analyseren van luchtkwaliteitsgegevens van verschillende vluchten. Gezien de ernstige gevolgen voor de gezondheid beveelt de studie ten zeerste aan om de grenswaarde voor beroepsmatige blootstelling (OEL) voor vliegtuigbemanningen te verlagen tot 5 ppm over een tijdgewogen gemiddelde van 8 uur, in overeenstemming met de WHO-richtlijnen. Daarnaast pleit het ook voor continue monitoring van de CO-niveaus tijdens alle vluchtfasen en voor de installatie van COdetectoren in vliegtuigcabines om zo de veiligheid te vergroten.

De bevindingen uit deze recente onderzoeken onderstrepen de noodzaak om alert te zijn en te blijven, zodat gezondheidsrisico’s ten gevolge van het werk worden voorkomen door continu aan preventieve strategieën te blijven werken om de blootstelling te beheersen. De significante associaties tussen langdurige beroepsmatige blootstelling aan gevaarlijke stoffen en ernstige leverziekten, pesticidevergiftiging en depressie onder landarbeiders, aanhoudende contactallergieën door rubberversnellers en de rol van koolmonoxide in gezondheidsklachten onder cabinepersoneel, benadrukken het belang van strenge controles op de blootstelling en het doen van onderzoek onder werkers. Het implementeren van preventieve maatregelen aangevuld met gezondheidstoezicht kan het risico op gezondheidsklachten van werknemers in verschillende sectoren aanzienlijk verlagen, waardoor een veiligere en gezondere werkomgeving wordt gegarandeerd.