Het niet meewerken aan re-integratie, zoals het overtreden van controlevoorschriften, kan ook in Nederland arbeidsrechtelijke gevolgen hebben. Denk aan een loonstop en ontslag. Arbeidsrechtadvocaat Pascal Willems reageert op de Vlaamse bijdrage over het overtreden van controlevoorschriften bij arbeidsongeschiktheid.

Om het proces van de begeleiding rondom werk van mensen met niet-aangeboren hersenletsel (NAH) te stroomlijnen, is in 2012 de multidisciplinaire Richtlijn NAH en arbeidsparticipatie verschenen.1 Sinds die versie van de richtlijn zijn er nieuwe ontwikkelingen geweest waardoor een herziening van de richtlijn gewenst was. De herziene richtlijn is in maart van dit jaar verschenen.2

De redactie van het tijdschrift vroeg mij als ervaringsdeskundige – die 25 jaar geleden een herseninfarct opliep – om een reactie op de Richtlijn NAH en arbeidsparticipatie. Voor u goed te weten dat ik toentertijd helemaal geen hulp heb gehad van een bedrijfsarts of mijn behandelaars.

Henk Lindeman schrijft 25 jaar geleden geen hulp gehad te hebben van bedrijfsarts of behandelaars: helaas heb ik dezelfde ervaring. Het is daarom van belang dat het wel opgepakt wordt door bedrijfsartsen en dat goede op de persoon gerichte begeleiding gegeven wordt bij NAH en arbeidsparticipatie. Naast de richtlijn je gezonde boerenverstand gebruiken is van essentieel belang. Mensen met een kluitje het riet insturen en je kunt gewoon je werk wel doen werkt averechts. Aan de buitenkant zie je vaak niets en dat maakt het voor sommige mensen lastig om te willen inzien dat mensen met NAH wel degelijk beperkingen hebben.

Wat zou ik graag deze column beginnen met een herder. Met het werk van de schaapherder. Omdat je er zo beeldend de verschillende vormen van ‘wat wij mensen doen’ van Hannah Arendt in terugvindt: arbeiden, werken en handelen. En omdat het zich goed laat verbinden met Michael Sandels Tirannie van verdienste, een pleidooi tegen de meritocratie dat vorig jaar verscheen. En dan zien of in het eeuwenoude werk van de herder betekenis te vinden is voor het werk van de verzekeringsarts. Weet je wat, ik doe het gewoon.

In mei 2020 werd Nederland opgeschrikt door clusters van coronabesmettingen onder arbeidsmigranten in slachthuizen. In Duitsland en de VS werden soortgelijke incidenten beschreven. In eerste instantie ging de discussie vooral over de werkomstandigheden en fysische condities (temperatuur en luchtvochtigheid), maar al snel werd duidelijk dat dit alleen de spreekwoordelijke top van de ijsberg betrof en dat dit niet meer was dan een uiting van een veel groter onderliggend probleem.1 Bij de gemelde Covid-19-beroepsziekten – vooral zorgwerkers – ontbreken zzp’ers en arbeidsmigranten.2

Toen u de post uit de brievenbus haalde dacht u misschien heel even dat dit tijdschrift bij de buren bezorgd had moeten worden. Want eerlijk is eerlijk… TBV ziet er toch echt heel anders uit: moderner, frisser en uitnodigender. Gelukkig maar, want uw nieuwsgierigheid was waarschijnlijk gewekt en heeft u ertoe gezet om even goed te kijken naar wat voor moois er voor uw buren leek te zijn bedoeld.

Het tekort aan verzekeringsgeneeskundige zorg wordt steeds nijpender. Het aantal verzekeringsartsen past niet meer goed bij de hoeveelheid wettelijk te verrichten verzekeringsgeneeskundige beoordelingen. Dit neemt chronische vormen aan. Dat het ministerie blijft wachten op beoordelingen die toch niet worden verricht is onwaarschijnlijk. De verzekeringsarts dreigt zijn wettelijke rol binnen de sociale zekerheid te verliezen. Hoe is het allemaal zo gekomen en is het tij nog te keren?

Werkenden wijten hun huidproblemen met regelmaat aan het dragen van verplichte werkkleding. Om interventie- en preventiemaatregelen te kunnen treffen, is het van belang de klachten goed uit te zoeken.