Toen ik 9 jaar oud was riep ik dat ik chirurg wilde worden. Niet dat ik nou echt wist wat een chirurg deed, maar omdat ik het stoer vond om te zeggen dat ik niet bang was voor bloed. Vanuit een soort heroïsche gedachte acuut bedreigde mensenlevens te gaan redden, begon ik aan mijn studie, me vooraf nooit realiserende dat ik juist vanuit mijn huidige vak zoveel toe zou kunnen voegen aan de kwaliteit van leven van mensen. En dat zonder in een met bloed bespatte jas op de SEH te staan.

Taakdelegatie is een hot topic in arboland. Waar de afgelopen periode diverse instituten en verenigingen met wettelijke en praktische kaders richting hebben gegeven aan arbodiensten en professionals, zal het voor velen nog een worsteling zijn hoe de implementatie precies vorm te geven of reeds bestaande vastgeroeste werkwijzen aan te passen binnen deze kaders.

Zowel het aantal bedrijfsartsen als verzekeringsartsen in opleiding is de afgelopen jaren flink gestegen. Dat is ook een noodzakelijke ontwikkeling, want er is een disbalans tussen de in- en uitstroom van bedrijfsartsen en verzekeringsartsen. TBV sprak met de twee opleidingsinstituten over de stand van zaken.

Op 4 oktober 2019 vond het congres met de titel Waarom werken mensen (niet)? plaats, georganiseerd door het A(N)IOS Netwerk Verzekeringsgeneeskunde en De Jonge Bedrijfsarts.

Gisteren kabbelde de zee, vandaag is ze een grijze weidsheid met geelwitte schuimkoppen. Ik voel de wind in mijn gezicht, achterop mijn rug mijn bagage. Meer dan tien kilo met een zonnehoedje op, diep in slaap. Af en toe ontsnapt een zonnestraal, de wolken hebben een snelheid waar de strandlopertjes niet aan kunnen tippen. In de verte rijzen de zandkastelen uit de grond, vanuit een onbevangen en diepe drang om te creëren. Ik voel rust, meteen daarna onrust. Geluk, diep geluk. O, als ik het maar niet verlies. En ja hoor, het zal ook eens niet. Ik voel de tranen in mijn ogen opkomen. Alsof er niet genoeg zilt vocht is hier. Toe, mild zijn voor mezelf, het mag er allemaal zijn. Ervaren zonder te oordelen.

We onderzochten voor onze scriptie de betrokkenheid en het werkplezier van artsen bij UWV. De titel is Een netwerk voor artsen in opleiding en niet in opleiding: wel of niet effectief voor betrokkenheid en werkplezier binnen de organisatie? Wij kwamen tot dit onderwerp na het lezen van diverse publicaties in kranten en tijdschriften, waaronder de Volkskrant, Trouw en Medisch Contact. In deze artikelen werd bericht over het dreigende tekort aan verzekeringsartsen bij UWV. Als bestuursleden van het A(N)IOS Netwerk waren wij benieuwd of onze A(N)IOS Netwerk-inspanningen indirect invloed hadden op het behoud van artsen door een mogelijk positief effect op werkplezier en betrokkenheid.

Vanwege een tekort aan verzekeringsartsen werft UWV artsen. Hierdoor is het aandeel A(N)IOS binnen de groep van alle artsen afgelopen jaren gestegen. Deze verandering is nog niet eerder in kaart gebracht terwijl dat wel belangrijk is om erop te kunnen anticiperen, bijvoorbeeld in de begeleidingsvormen van A(N)IOS. Dit onderzoek zal de verandering weergeven.

UWV haalt steeds meer nieuwe verzekeringsartsen binnen. Dat zorgt voor bijzondere samenwerkingen tussen jonge artsen en collega’s van de oude garde; tussen de 43-jarige Alexander Oostenrijk en praktijkopleider Rienkje van der Graaf (67) bijvoorbeeld. Eerlijk is eerlijk, het eerste half jaar moesten Rienkje en haar 24 jaar jongere student Alexander behoorlijk aan elkaar wennen.

Het doen van wetenschappelijk onderzoek is onderdeel van de opleiding geneeskunde. Een van de eindtermen is een beperkt empirisch onderzoek opzetten en uitvoeren.1 Na afronding van de basisopleiding start de bedrijfs- en verzekeringsarts in spe na respectievelijk gemiddeld 14 en 5 jaar met de opleiding tot specialist.2 Het vakinhoudelijke kennis- en ervaringsniveau waarmee de artsen aan hun specialisatie beginnen loopt daardoor uiteen en kan beperkt zijn.3 Wetenschappelijk onderzoek komt in de specialisatie terug in de vorm van een onderzoeksstage waarbij een onderzoek opgezet, uitgevoerd en gepresenteerd moet worden.4,5

Als je AIOS zegt, denk je aan opleiding, en bij opleiding kom je in de medische sector al gauw bij de coassistent terecht. Alle reden voor de gastredactie van deze Special om ook enkele coassistenten te vragen hun ervaringen voor TBV op te schrijven. Renée, Sarah en Xyrian zijn vol enthousiasme aan de gang gegaan, zo blijkt uit de bijdragen op deze bladzijden. Enthousiast ook over wat zij aan nieuwe, niet verwachte inzichten hebben opgedaan bij deze kennismaking met ons vakgebied. We hebben als sociaalgeneeskundigen dus echt iets om uit te dragen. Zie hun ervaring als een aanmoediging om coassistenten te begeleiden en werk te maken van hun coschap. Een ervaring ook voor jezelf!