Op 13 maart 2019 is het precies 50 jaar geleden dat de Nederlandse Vereniging voor Verzekeringsgeneeskunde werd opgericht. Jubilea nodigen altijd uit tot terugblikken, maar de NVVG kijkt vooral graag vooruit. Daarom geven in dit artikel een aantal (oud)bestuursleden van de vereniging hun visie op het heden en de toekomst.

De Canadese professor Patrick Loisel, bekend vanwege het door hem ontwikkelde Sherbrooke-model, suggereerde in 2001 dat de subacute fase (4 tot 6 weken na het ontstaan) van lagerugpijn het ‘gouden uur’ was voor de preventie van arbeidsongeschiktheid.

Wat is dat toch met die oudere bedrijfsartsen die na jaren met de poten in de modder van het bedrijf te hebben gestaan, willen vluchten naar de droge dreven van de zorg.1 Voelen ze zich niet gewaardeerd of missen ze de erkenning van de grote jongens. ‘Je kunt altijd nog bedrijfsarts worden’, tekende illustrator Peter van Straaten ooit. Het zit ’m, zo lijkt het, vooral in de aard van het werk. Dat is saai geworden. Alleen maar verzuim. Inderdaad, tegen jonge artsen zou ik dan ook willen zeggen: word geen bedrijfsarts. Tenzij door de markt gedwongen, zoals in de jaren 80 veel van de aanstaand gepensioneerde bedrijfsartsen overkwam. Gelukkig bleek achteraf het bedrijfsartsenschap toch reuze mee te vallen.

Voor de 57ste keer vonden de Belgische Nationale Dagen voor Arbeidsgeneeskunde plaats, georganiseerd door de Belgische Beroepsvereniging voor Arbeidsgeneeskunde (BBvAg). General Data Protection Regulation (GDPR of ook Algemene Verordening Gegevensbescherming), exoskeletten, nieuwigheden bij FEDRIS (het Federaal Agentschap voor Beroepsrisico’s): het zijn de zoveelste nieuwe uitdagingen voor de preventieadviseur-arbeidsarts! Maar het uitgangspunt is en blijft: meten is weten met het oog op gezondheidspreventie en -bevordering en het welzijn van de werknemers.

Precies 50 jaar geleden, op 23 februari 1969, promoveerde Jan Stumphius in Amsterdam op zijn baanbrekende onderzoek Asbest in een bedrijfsbevolking. En het is ruim 25 jaar geleden dat in Nederland het asbestverbod van kracht werd. Zo lang heeft het dus nog geduurd – bijna 25 jaar – voordat beschikbare kennis resulteerde in adequate regelgeving.

Asbest. Een dik dossier. Er zijn weinig terreinen waar gezondheids- en economisch belang zo langdurig met elkaar in gevecht zijn. Die strijd gaat nog steeds voort, niet alleen in Nederland. Onze stelling: Bescherming van de gezondheid hoort niet thuis in de polder, maar is een primaire overheidstaak.

Precies 50 jaar geleden verdedigde bedrijfsarts Jan Stumphius zijn baanbrekende proefschrift Asbest in een bedrijfsbevolking1. Op basis van zijn onderzoek bij De Schelde zette hij asbest als gevaar voor de gezondheid in Nederland in één klap op de kaart. Toch zou het nog bijna 25 jaar duren voordat het be- en verwerken van asbest in Nederland definitief werd verboden. Ook na het verbod is asbest nog altijd een reële gezondheidsbedreiging.

Advocaat en voormalig lid van de Eerste Kamer Bob Ruers (1947) heeft een groot deel van zijn loopbaan gewerkt voor asbestslachtoffers. In 2012 verscheen van zijn hand een diepgaand onderzoek naar de gang van zaken in Nederland: het proefschrift Macht en tegenmacht in de Nederlandse asbestregulering.1 TBV sprak met hem.

Alle Nederlanders met mesothelioom of asbestose kunnen een beroep doen op het Instituut Asbestslachtoffers (IAS). TBV sprak met directeur Jan Warning (51), die sinds 2016 directeur is van dit instituut.