Om dat helder te maken maakt ze eerst een onderscheid in publiek stigma (‘wat zal men wel niet van me denken’), zelfstigma (zelf een negatief beeld hebben van het hebben van mentale problemen, falen) en structureel stigma (discriminatie). De doelgroep is de militaire organisatie.

De opzet van het onderzoek is tweeledig: aan de hand van focusgroepen probeert ze een kwalitatief beeld te krijgen van de factoren die een rol spelen bij het prijsgeven van mentale problemen aan collega’s en leidinggevende en bij het zoeken naar hulp. Daarna wordt door middel van vragenlijsten geprobeerd dit kwantitatief tot uitdrukking te brengen.

Belemmerende factoren zijn: angst voor negatieve carrière-gevolgen, angst voor sociale afwijzing, zorgen rond vertrouwelijkheid van de zorgverlening, de militaire werkcultuur en praktische barrières. Bevorderende factoren zijn: sociale steun, steun van leidinggevende, toegankelijkheid van de zorg en kennis waar hulp gekregen kan worden en het ontvangen van zorg binnen defensie. Het niet zoeken van hulp lijkt vooral samen te gaan met een voorkeur om problemen zelf op te lossen.

Waarin haar onderzoek verschilt van eerder onderzoek is dat ook mensen zonder klachten en hulpverleners betrokken zijn bij de vragen om een breder beeld te krijgen van factoren die een rol spelen. Helaas waren het vooral oudere, hoger in rang en hogeropgeleide militairen die meededen aan de focusgroepen en stopten non-respondenten bij de vragen over mentale gezondheid. Ik veronderstel dat we hiermee een positief gekleurd beeld krijgen.