Als je aan vijf verschillende dokters zou vragen wat de functie van arts precies inhoudt, zul je naar alle waarschijnlijkheid vijf verschillende antwoorden krijgen. Natuurlijk zal het in grote lijnen overeenkomen, maar er zullen zeker nuanceverschillen zijn. Nuanceverschillen die de ene dokter van de andere onderscheiden. Puur het medisch handelen en de richtlijnen volgen is niet hetgeen wat je tot een bepaalde dokter maakt.

Niet elke arts is hetzelfde. We vertellen dit meestal liever niet, maar dokters zijn net mensen. Achter elke dokter schuilen eigen idealen, opvattingen, overtuigingen en drijfveren. Hoewel die nooit leidend zijn, we helpen immers iedereen ongeacht wat, beïnvloeden ze wel minder opvallende acties.

Vanuit de bedrijfsgeneeskunde hebben wij voornamelijk een adviserende rol. We kijken naar iemands werkzaamheden, wat diegene daarvoor moet kunnen en wat er medisch gezien aan de hand is waardoor dat niet (volledig) gaat. We zijn er niet om te diagnosticeren, maar om te toetsen als. Vinden we het klinisch beeld passen bij de gestelde diagnose? Is iemand reeds onder behandeling en zo ja, zien we progressie en achten we dit passend bij het geheel? Als we het niet vinden kloppen of zelfs niet begrijpen, is het aan ons om dit gesprek met een werknemer aan te gaan.

Het kan zijn dat er weinig herstel is door werkgerelateerde factoren. Dat blijft uiteraard ons eerste aandachtspunt. Speelt er iets op dat vlak wat de re-integratie of het medisch herstel negatief beïnvloedt? Als dit niet zo is, kunnen we meedenken met hetgeen er loopt in de curatieve sector.

Dit kan op verschillende manieren en zal elke dokter op zijn of haar eigen wijze doen. Hier is dan ook geen goed of fout in, alleen keuze. Het kan zijn dat het blijft bij een gesprek met werknemer. Er worden twijfels uitgesproken, meerdere vragen gesteld over de behandeling of er wordt een machtiging gestuurd voor het opvragen van medische informatie. Een ander zal wat actiever suggesties geven: ‘heb je dit wel eens besproken met je behandelaar? Ik zou eens vragen naar x of y.’ Een derde zal zich wat pro-actiever opstellen en in overleg gaan met de behandelaar. Daar zit de kern van mijn verhaal. In het ziekenhuis wordt actief tussen specialisten overlegd. Er worden zelfs vergaderingen voor georganiseerd: de welbekende MDO’s. Hoe kan het zijn dat dit in ons vak zo ongebruikelijk is?

Hoe we onze rol ook invullen, we blijven in de eerste plaats dokter. Ook wij hebben een lading medische kennis die we kunnen inzetten. Ik beweer niet dat we moeten leiden, maar pak die telefoon eens op. Zoek contact met een behandelaar. Heb eens intercollegiaal overleg. Zet dat stapje extra voor je patiënt/werknemer, want twee weten er altijd meer dan één en zij hebben weer een andere indruk/behandelrelatie dan jij hebt. Wie weet wat het je (en belangrijker: degene om wie het gaat) oplevert.